سریع ترین رشد اقتصاد جهان با چالش های زیست محیطی قابل توجهی مواجه است. از جنگل زدایی گرفته تا آلودگی هوا، صنعتی شدن سریع این قاره بهای زیست محیطی بالایی را به همراه داشته است. با این حال، در پس زمینه این مشکلات، جنبش های زیست محیطی مردمی به عوامل قدرتمند تغییر تبدیل شده اند. این جنبش‌ها که اغلب توسط جوامع محلی و فعالان رهبری می‌شوند، نه تنها به تخریب محیط زیست در سطح محلی می‌پردازند، بلکه تأثیرات جهانی نیز دارند.
یکی از بارزترین نمونه های فعال زیست محیطی توده ای در آسیا، جنبش چیپکو در هند است. این جنبش که در دهه 1970 آغاز شد، عمدتاً توسط زنان روستایی رهبری می شد که برای جلوگیری از جنگل زدایی در منطقه هیمالیا «در آغوش گرفتن درختان» را تمرین می کردند. تلاش‌های آنها در وادار کردن دولت به اجرای سیاست‌هایی که از جنگل‌ها محافظت می‌کرد و توسعه پایدار را ترویج می‌کرد، موفقیت‌آمیز بود. جنبش چیپکو به نماد مقاومت محیطی تبدیل شد و الهام‌بخش جنبش‌های مشابه در سراسر آسیا شد و قدرت جوامع محلی برای حفاظت از منابع طبیعی را برجسته کرد.
در آسیای جنوب شرقی، مبارزه با جنگل زدایی به ویژه در اندونزی و مالزی در مرکز توجه قرار گرفته است. این کشورها از جمله بزرگترین تولیدکنندگان روغن پالم در جهان هستند، صنعتی که به دلیل تأثیرات زیست محیطی آن بدنام است. سازمان‌های مردمی مانند اتحاد مردمان بومی مجمع‌الجزایر (AMAN) در اندونزی در خط مقدم حفاظت از جنگل‌های بارانی در برابر قطع درختان غیرقانونی و غصب زمین قرار دارند. AMAN و گروه های مشابه خستگی ناپذیر برای تضمین حقوق زمین برای جوامع بومی، که شیوه های سنتی آنها اغلب پایدارتر از روش های کشاورزی مدرن است، کار کرده اند. تلاش‌های آنها توجه بین‌المللی را به خود جلب کرده و بر بحث‌های جهانی در مورد توسعه پایدار کشاورزی و مسئولیت‌پذیری شرکت‌ها تأثیر گذاشته است.
چین که به دلیل تولید عظیم صنعتی خود اغلب به عنوان یک آلاینده جهانی شناخته می شود، همچنین شاهد افزایش جنبش های زیست محیطی مردمی بوده است. افزایش طبقه متوسط چین با افزایش آگاهی زیست محیطی همراه بوده است که منجر به اعتراضات علیه آلودگی هوا، آلودگی آب و زباله های صنعتی شده است. یکی از نمونه های قابل توجه جنبش در حیاط خلوت من نیست (NIMBY) است که جوامع را برای مخالفت با ساخت صنایع آلاینده در محله های خود بسیج کرده است. این تلاش‌های محلی منجر به تغییرات قابل‌توجهی در سیاست‌ها شده است که تأثیر فعالیت‌های مردمی را حتی در شدیدترین محیط‌های سیاسی نشان می‌دهد.
در ژاپن، جنبش های زیست محیطی تحت رهبری شهروندان بر موضوعاتی مانند انرژی هسته ای و حفاظت از دریا متمرکز شده اند. حادثه هسته ای فوکوشیما در سال 2011 جرقه یک جنبش ضد هسته ای در سراسر کشور را برانگیخت و فعالان خواستار انحلال و روی آوردن به انرژی های تجدیدپذیر شدند. علاوه بر این، سازمان های مردمی ژاپن نقش مهمی در حفاظت از دریا، به ویژه در حفاظت از گونه های در معرض خطر و در مبارزه با صید بی رویه ایفا کرده اند. این جنبش ها نه تنها بر سیاست های ملی تأثیر گذاشته اند، بلکه به بحث های جهانی در مورد انرژی و تنوع زیستی دریایی نیز کمک کرده اند.
جنوب آسیا، به ویژه بنگلادش، به دلیل تغییرات آب و هوایی با چالش های جدی زیست محیطی مانند بالا آمدن سطح آب دریاها و افزایش دفعات بلایای طبیعی مواجه است. تحرکات توده ای در این منطقه نقش مهمی در ارتقای سازگاری با اقلیم و آمادگی در برابر بلایا داشته است. سازمان هایی مانند انجمن وکلای محیط زیست بنگلادش (BELA) از چارچوب های قانونی برای محافظت از جمعیت های آسیب پذیر در برابر آسیب های زیست محیطی استفاده کرده اند. این تلاش‌ها به رسمیت شناخته شده‌اند و اهمیت اقدام محلی در حل مشکلات زیست‌محیطی جهانی را برجسته می‌کنند.
در مناطق کوهستانی نپال و بوتان، جنبش های مردمی بر حفظ تنوع زیستی و ترویج گردشگری پایدار متمرکز هستند. این کشورها خانه اکوسیستم های منحصر به فردی هستند که توسط تغییرات آب و هوایی و توسعه بیش از حد در معرض تهدید قرار دارند. جوامع محلی با حمایت سازمان‌های غیردولتی، برنامه‌های حفاظتی را برای حفاظت از گونه‌های در خطر انقراض و ترویج اکوتوریسم اجرا کرده‌اند. این ابتکارات نمونه ای برای سایر کشورها بوده و نشان می دهد که توسعه اقتصادی و حفاظت از محیط زیست می توانند دست به دست هم دهند.
در فیلیپین، یکی از متنوع ترین کشورهای جهان، فعالیت های مردمی قابل توجهی در مواجهه با تخریب محیط زیست وجود دارد. فعالان با استخراج غیرقانونی معادن، جنگل زدایی و تخریب صخره های مرجانی مبارزه کردند. یک جنبش قوی زیست محیطی در کشور با موفقیت قوانین زیست محیطی سخت تر و ایجاد مناطق حفاظت شده را تحت فشار قرار داد. جامعه جهانی مورد توجه قرار گرفت و فعالان محیط زیست فیلیپینی به دلیل شجاعت و فداکاری خود در مواجهه با ناملایمات شناخته شدند.
تایلند همچنین شاهد افزایش جنبش های زیست محیطی مردمی، به ویژه در واکنش به آلودگی آب و تخریب جنگل های حرا بوده است. جوامع محلی، که اغلب توسط زنان رهبری می شوند، سازماندهی شده اند تا از معیشت خود محافظت کنند، که ارتباط نزدیکی با سلامت اکوسیستم های محلی دارد. این جنبش‌ها نه تنها در احیای محیط‌های تخریب‌شده موفق بوده‌اند، بلکه با برجسته کردن تلاقی مسائل زیست‌محیطی و عدالت اجتماعی، گروه‌های حاشیه‌نشین را نیز توانمند کرده‌اند.
تأثیر جهانی جنبش‌های زیست‌محیطی مردمی در آسیا را نمی‌توان نادیده گرفت. این جنبش‌ها الهام‌بخش تلاش‌های مشابه در سرتاسر جهان، به‌ویژه در کشورهای در حال توسعه که با چالش‌های زیست‌محیطی مشابه مواجه هستند، شده است. علاوه بر این، آنها بر سیاست ها و توافق نامه های بین المللی مانند توافق نامه پاریس در مورد تغییرات آب و هوا تأثیر گذاشته اند. با نشان دادن قدرت اقدام محلی، فعالان محیط زیست آسیایی نشان داده اند که تغییرات جهانی اغلب از سطح مردم آغاز می شود.
جنبش های زیست محیطی مردمی در سراسر آسیا نقش مهمی در رسیدگی به برخی از مهم ترین چالش های زیست محیطی این قاره ایفا می کنند. این جنبش‌ها که توسط جوامع محلی و فعالان هدایت می‌شوند، نه تنها در سطح محلی تفاوت ایجاد می‌کنند، بلکه به تلاش‌های جهانی محیط‌زیست نیز کمک می‌کنند. موفقیت های آنها بر اهمیت فعالیت های مردمی در مبارزه با تخریب محیط زیست تأکید می کند و درس های ارزشمندی برای جنبش جهانی محیط زیست ارائه می دهد. همانطور که آسیا به توسعه خود ادامه می دهد، این فعالان محیط زیست برای اطمینان از این که پیشرفت به قیمت تمام شدن سیاره زمین تمام نشود، ضروری خواهند بود.