ایرلانگ هارتارتا، وزیر اقتصاد، استراتژی افزایش تولید روغن نخل را در بحبوحه تقاضای فزاینده برای سوخت های زیستی تشریح می کند.

اندونزی، بزرگترین تولید کننده روغن پالم در جهان، تلاش های بلندپروازانه ای را برای پاسخگویی به تقاضای رو به رشد داخلی برای سوخت های زیستی، جزء حیاتی سیاست انرژی آن انجام می دهد. ایرلانگا هارتارتا، وزیر اقتصاد اندونزی روز پنجشنبه اعلام کرد که این کشور در سال آینده مجوز بیودیزل خود را به 40 درصد از ترکیب سوخت مبتنی بر روغن نخل موسوم به B40 افزایش خواهد داد. پیش بینی می شود که حرکت از ترکیب 35 درصدی فعلی (B35) استفاده از روغن پالم را در تولید انرژی به میزان قابل توجهی افزایش دهد و فشار بیشتری بر بخش روغن پالم کشور برای افزایش تولید وارد کند.

این تصمیم استراتژیک بر تعهد اندونزی به پایداری انرژی، پایداری اقتصادی و کاهش انتشار کربن از طریق استفاده بیشتر از سوخت‌های زیستی تولید داخل تاکید می‌کند. با این حال، دستیابی به این اهداف منوط به غلبه بر رکود فعلی تولید روغن پالم است. با پیری درختان نخل و عقب ماندن از برنامه ریزی برای پیوند، اندونزی با چالش های مهمی در تامین تقاضای عرضه لازم مواجه است.

در عصری که امنیت انرژی جهانی در معرض تهدید است و هزینه زیست محیطی سوخت های فسیلی تحت نظارت است، تصمیم اندونزی برای افزایش سیاست سوخت زیستی خود با B40 هم به موقع و هم استراتژیک است. دستور B40، که مستلزم آن است که 40 درصد از مخلوط بیودیزل از روغن نخل مشتق شود، قرار است وابستگی اندونزی به سوخت های زیستی را به میزان قابل توجهی افزایش دهد. این سیاست احتمالاً تقاضای روغن پالم برای انرژی را از 11 میلیون متریک تن در سال 2023 به حدود 13.9 میلیون متریک تن در سال 2024 افزایش می دهد.

به گفته وزیر هارتارت، این دستور نه تنها راهی برای کاهش واردات سوخت فسیلی اندونزی است، بلکه گامی در جهت دستیابی به اهداف انرژی های تجدیدپذیر است. هارتارتا در کنفرانس روغن نخل اندونزی گفت: “ما متعهد به ساخت یک اکوسیستم انرژی پایدار هستیم و افزایش نقش سوخت های زیستی در ترکیب انرژی ما بخش مهمی از این طرح است.”

علیرغم تلاش های اندونزی برای افزایش استفاده از سوخت های زیستی، این کشور به دلیل رکود تولید روغن پالم با موانع قابل توجهی برای دستیابی به هدف B40 مواجه است. یکی از دلایل اصلی این رکود، پیری درختان خرما است که بسیاری از آنها به پایان چرخه عمر تولیدی خود نزدیک می شوند. با افزایش سن این درختان، روغن کمتری تولید می کنند و ظرفیت کلی تولید را کاهش می دهند.

برای رسیدگی به این مشکل، دولت اندونزی برنامه کاشت مجدد مالکان کوچک را با هدف احیای مزارع قدیمی ترویج کرده است. از آغاز برنامه در سال 2017، حدود 360000 هکتار مجدداً کشت شده است، اعتبارات برای حمایت از مزارع کوچک هدایت می شود. با این حال، برنامه کاشت مجدد نسبت به هدف خود یعنی 180000 هکتار در سال بسیار کوتاه است، که بر لزوم تسریع تلاش ها برای جایگزینی درختان مسن تر با گونه های پرمحصول تاکید می کند.

هارتارتا تأخیر در برنامه پیوند گیاه را تصدیق کرد و آن را به چالش های لجستیکی و دسترسی محدود به منابع مالی برای مالکان خرد نسبت داد. وی تاکید کرد که بهبود کارایی برنامه و حصول اطمینان از دسترسی بهتر کشاورزان کوچک به منابع مالی برای پاسخگویی به افزایش تقاضا برای سوخت های زیستی بسیار مهم است.

به منظور افزایش تولید روغن پالم، دولت نه تنها اهداف بلندپروازانه ای را برای پیوند گیاهان در نظر گرفته است، بلکه بر لزوم بهبود روش های کشاورزی نیز تاکید کرده است. دولت امیدوار است با تمرکز بر تکنیک‌های کشاورزی مدرن و نهال‌های با کیفیت بهتر، عملکرد در هکتار را افزایش دهد که می‌تواند برخی از محدودیت‌های عرضه ناشی از پیری درختان را کاهش دهد.

دولت ابتکارات مختلفی را برای آموزش کشاورزان در زمینه تکنیک های پیشرفته کشت، کنترل آفات و مدیریت خاک راه اندازی کرده است. علاوه بر این، مشوق‌های مالی و برنامه‌های آموزشی برای کمک به کشاورزان در اتخاذ شیوه‌های پایدارتر و کارآمدتر ارائه می‌شود. هدف از این اقدامات کاهش اثرات زیست‌محیطی کشت روغن نخل در عین به حداکثر رساندن تولید از زمین‌های موجود است که عاملی کلیدی در جلوگیری از جنگل‌زدایی است.

تصمیم اندونزی برای افزایش اجباری بیودیزل پیامدهای اقتصادی قابل توجهی دارد. با افزایش تقاضای داخلی برای روغن پالم، دولت امیدوار است قیمت ها را تثبیت کند و از معیشت میلیون ها اندونزیایی که به تولید روغن پالم وابسته هستند، حمایت کند. در سال 2022، صنعت روغن نخل حدود 30 میلیارد دلار به تولید ناخالص داخلی اندونزی کمک کرد و یک میلیون نفر را استخدام کرد و آن را به بخش حیاتی اقتصاد ملی تبدیل کرد.

افزایش مصرف داخلی روغن پالم به لطف دستور B40 می تواند صنعت را از نوسانات بازارهای بین المللی محافظت کند، جایی که قیمت روغن پالم اغلب تحت تأثیر عوامل خارجی مانند سیاست های تجاری، مقررات زیست محیطی و تغییرات در ترجیحات مصرف کننده است. علاوه بر این، افزایش تقاضای داخلی می تواند اتکای اندونزی به صادرات روغن پالم را کاهش دهد و در نتیجه مانعی در برابر عدم اطمینان اقتصادی جهانی ایجاد کند.

با این حال، نگرانی هایی وجود دارد که افزایش تقاضا برای سوخت های زیستی می تواند منجر به افزایش قیمت روغن پالم شود که می تواند بر تولید و صادرات مواد غذایی تأثیر بگذارد. دولت اندونزی برای جلوگیری از اختلال در بازار جهانی روغن نباتی، باید بین نیازهای رقابتی مصرف انرژی داخلی و امنیت غذایی و در عین حال حفظ حجم صادرات ثابت، تعادل ایجاد کند.

در حالی که دستور B40 فرصت هایی را برای رشد اقتصادی و امنیت انرژی ارائه می دهد، نگرانی های زیست محیطی را نیز افزایش می دهد. تولید روغن نخل از لحاظ تاریخی با جنگل‌زدایی، از دست دادن زیستگاه و انتشار کربن همراه بوده است، و با افزایش تولید اندونزی، تلاش برای روش‌های پایدار مهم‌تر می‌شود.

برای رسیدگی به این مسائل، اندونزی متعهد به تقویت استانداردهای گواهینامه خود، مانند گواهینامه روغن پالم پایدار اندونزی (ISPO) شده است تا اطمینان حاصل کند که روغن پالم به شیوه ای مسئولانه از نظر زیست محیطی تولید می شود. دولت همچنین از نزدیک با سازمان های حفاظت از محیط زیست برای نظارت بر تأثیر افزایش تولید روغن نخل بر جنگل ها و تنوع زیستی همکاری می کند.

علاوه بر این، اندونزی با تمرکز بر کاشت مجدد مزارع موجود به جای گسترش جنگل های جدید، قصد دارد تولید روغن نخل را بدون کمک به جنگل زدایی افزایش دهد. با این حال، اثربخشی این اقدامات تا حد زیادی به توانایی دولت برای اعمال شیوه های پایدار در تمام سطوح زنجیره تامین بستگی دارد.

اندونزی برای پاسخگویی به تقاضای فزاینده برای سوخت های زیستی، در حال بررسی پیشرفت های تکنولوژیکی در فرآوری روغن نخل و تولید سوخت زیستی است. فناوری‌های جدید مانند سوخت‌های زیستی نسل دوم به طور بالقوه می‌توانند کارایی تولید را بهبود بخشند و اثرات زیست‌محیطی سوخت‌های مبتنی بر روغن نخل را کاهش دهند. این نوآوری ها شامل تبدیل ضایعات و محصولات جانبی حاصل از فرآوری روغن پالم به سوخت های زیستی است که می تواند به حداکثر استفاده از منابع و کاهش انتشار گازهای گلخانه ای کمک کند.

علاوه بر این، محققان در حال کار بر روی گونه های اصلاح شده ژنتیکی نخل هستند که عملکرد روغن بیشتری دارند و در برابر آفات و بیماری ها مقاوم تر هستند. اگر این پیشرفت ها با موفقیت اجرا شوند، می توانند به اندونزی کمک کنند تا تولید روغن نخل را بدون نیاز به گسترش قابل توجه زمین های زیر کشت افزایش دهد.

کشاورزان خرده پا، که حدود 40 درصد از تولید روغن نخل اندونزی را تشکیل می دهند، به طور قابل توجهی از دستور B40 سود می برند. افزایش تقاضا برای روغن پالم می تواند منجر به افزایش درآمد برای خرده مالکان شود، مشروط بر اینکه آنها بتوانند استانداردهای تولید و الزامات عملکرد مورد نیاز برای حمایت از بخش سوخت های زیستی را برآورده کنند.

برنامه پیوند گیاه دولت، در صورت اجرای مؤثر، می‌تواند برای خرده‌مالک‌ها دسترسی به نهال‌های باکیفیت و حمایت مالی فراهم کند و در نتیجه بهره‌وری و سودآوری آنها را بهبود بخشد. با این حال، موفقیت این طرح ها به همکاری مؤثر بین دولت، بخش خصوصی و تعاونی های کوچک بستگی دارد.