با نامشخص بودن انتخابات ایالات متحده، چندین کشور آسیایی با افزایش قدرت دلار، اقدامات حفاظتی را برای تثبیت ارزهای خود انجام داده اند و بر ارزهای سراسر منطقه فشار وارد می کنند. بانک‌های مرکزی کشورهایی مانند اندونزی و چین قبلاً برای حمایت از ثبات وارد عمل شده‌اند، در حالی که دیگر قدرت‌های منطقه‌ای از جمله کره جنوبی و فیلیپین به دقت اوضاع را زیر نظر دارند و ممکن است در صورت لزوم اقدامی انجام دهند.
کاتالیزور این واکنش بازار، ظهور غافلگیرکننده رئیس جمهور سابق دونالد ترامپ در ایالت های کلیدی ایالات متحده از جمله جورجیا و کارولینای شمالی بود. با پیشروی زودهنگام ترامپ در این ایالت‌ها، معامله‌گران با شرط‌بندی روی «معاملات ترامپ» واکنش نشان دادند، که شامل این انتظار بود که دلار در نتیجه سیاست‌های حمایت‌گرایانه افزایش یابد. دوره ریاست جمهوری قبلی ترامپ با استراتژی اقتصادی «اول آمریکا» مشخص شد که اغلب با تعرفه ها و موانع تجاری همراه بود که از دلار حمایت می کرد.
شاخص دلار بلومبرگ که عملکرد این ارز را دنبال می کند، بیش از 1 درصد افزایش یافت زیرا معامله گران انتظار داشتند که دلار آمریکا بیشتر تقویت شود. این افزایش ارزش دلار موج‌هایی را در بازارهای ارز آسیایی ایجاد کرد و ارزهایی مانند روپیه اندونزی، یوان چین و وون کره را تضعیف کرد. افزایش ارزش دلار همچنین بر سایر ارزهای بازارهای نوظهور مانند پزو مکزیک که اغلب منعکس کننده نوسانات بازارهای آسیایی است، فشار می آورد.
یکی از اولین کسانی که به این نوسانات ارزی واکنش نشان داد، بانک اندونزی بود که تمایل خود را برای مداخله در بازارهای مالی مختلف نشان داد. این بانک با مداخله در ارزش روپیه، بازارهای آتی نابسامان و بازارهای اوراق قرضه محلی به دنبال مهار هرگونه نوسانات ارزی است. این اقدامات نشان دهنده تمایل اندونزی برای حفظ ثبات در بخش مالی خود است، زیرا روپیه ضعیف تر می تواند منجر به تورم بیشتر و هزینه های بالاتر کالاهای وارداتی، به ویژه نفت شود.
در همین حال، بانک‌های دولتی چین در حال فروش مقادیر زیادی دلار در خشکی برای تقویت یوان بودند. رویکرد چین به مدیریت ارز، به ویژه در زمان فشارهای خارجی، به طور سنتی شامل مداخله مستقیم بانک های دولتی، اغلب تحت هدایت بانک خلق چین است. هدف از این اقدام جلوگیری از کاهش بیش از حد ارزش یوان است که می تواند پیامدهای اقتصادی گسترده تری به ویژه در قالب خروج سرمایه و فشارهای تورمی بر واردات داشته باشد.
افزایش اخیر دلار عمدتاً به دلیل این گمانه‌زنی است که سیاست‌های ترامپ در صورت بازگشت به قدرت، می‌تواند موج حمایت‌گرایی را دوباره برانگیزد. این شامل تعرفه های وارداتی بالاتر و بازنگری در قراردادهای تجاری است که به طور بالقوه دسترسی به بازارهای ایالات متحده را برای برخی از اقتصادهای آسیایی محدود می کند. از آنجایی که نتایج انتخابات بدون تغییر باقی می‌ماند، معامله‌گران شرط می‌بندند که دلار بیشتر تقویت شود و واکنش بازار در سال 2016، زمانی که ترامپ برای اولین بار به عنوان رئیس جمهور انتخاب شد، منعکس می‌شود.
اقتصاددانان می گویند رویکرد ترامپ “اول آمریکا” می تواند منجر به تقاضای بیشتر برای دلار شود زیرا شرکت ها و دولت ها با اقتصاد بالقوه کمتر باز ایالات متحده سازگار می شوند. این محیط معمولاً منجر به قوی‌تر شدن دلار می‌شود و بر بازارهای نوظهور در آسیا و آمریکای لاتین فشار می‌آورد که ارزهای آنها اغلب در مواقع عدم اطمینان در برابر دلار ضعیف می‌شوند.
معامله گران و سرمایه گذاران از نزدیک کره جنوبی و فیلیپین را زیر نظر دارند، دو اقتصادی که قبلاً اقداماتی را برای محافظت از ارزهای خود انجام داده اند. وون کره جنوبی و پزو فیلیپین به دلیل تقویت دلار تحت فشار قرار گرفته‌اند و این گمانه‌زنی را برانگیخته است که در صورت کاهش شدید ارز، بانک‌های مرکزی هر دو کشور ممکن است مداخله کنند.
به گفته لیمون ژانگ، استراتژیست ارزی در Barclays Bank Plc، انتظار می رود مقاومت در حدود 1400 برای جفت USD/KRW (دلار آمریکا به وون کره) باشد. ژانگ پیشنهاد می کند که اگر وون پس از آن نقطه ضعیف شود، مقامات ممکن است وارد عمل شوند تا بازار را با ثبات نگه دارند.
چنین مداخلاتی در کره جنوبی بی سابقه نیست، جایی که بانک کره به طور تاریخی در دوره هایی با نوسانات بالا مداخله کرده است. در فیلیپین، Bangko Sentral ng Pilipinas (BSP) همچنین سابقه مداخله در بازارهای ارز برای جلوگیری از کاهش بیش از حد ارزش پزو را دارد، زیرا پزو ضعیف تر می تواند به فشارهای تورمی بر کالاهای وارداتی منجر شود و بر اقتصاد به طور کلی تأثیر بگذارد.
علیرغم فشارهای ارزی فعلی، اقتصادهای آسیایی در برابر نوسانات دارای حائل قابل توجهی هستند: ذخایر ترکیبی ارز خارجی (FX) 6 تریلیون دلاری. این ذخایر، که طی دهه‌ها مازاد تجاری و مدیریت دقیق انباشته شده‌اند، به عنوان یک حافظ مالی عمل می‌کنند که دولت‌ها می‌توانند از آن برای تثبیت ارزهای خود استفاده کنند. مجموع ذخایر ارزی کشورهایی مانند چین، ژاپن و کره جنوبی به این اقتصادها اجازه می دهد تا در برابر نوسانات ناگهانی ارزش دلار مقاومت کنند و تأثیر آن بر تورم داخلی و ثبات مالی را به حداقل برساند.
چین به تنهایی بیش از 3 تریلیون دلار ذخایر ارز خارجی دارد که به آن فضای کافی برای مدیریت ارزش یوان حتی با افزایش دلار می دهد. ژاپن که دومین ذخایر بزرگ ارز در آسیا را در اختیار دارد، می‌تواند در صورت کاهش شدید ین، مانند آغاز جلسه معاملاتی روز چهارشنبه، مداخله کند. به طور مشابه، کره جنوبی و سنگاپور ذخایر قابل توجهی دارند که می تواند برای جلوگیری از نوسانات بیش از حد مورد استفاده قرار گیرد.
با این حال، این ذخایر بی حد و حصر نیستند و تداخل مداوم می تواند آنها را کاهش دهد. بنابراین، بیشتر بانک‌های مرکزی مداخلات هدفمند را ترجیح می‌دهند و تنها زمانی مداخله می‌کنند که تحرکات بازار ثبات مالی یا اهداف تورمی را تهدید کند.
حرکت دلار در بازارهای آسیایی در روز چهارشنبه احساس شد و تمامی ارزهای اصلی آسیایی در برابر آن ضعیف شدند. ین ژاپن و دلار سنگاپور منجر به کاهش شدند که نشان دهنده وسعت پوشش دلار است زیرا سرمایه گذاران به سمت دارایی های امن هجوم آورده اند. در ژاپن، جایی که ین با فشار نزولی مواجه شده است، مقامات به صراحت اعلام کرده اند که وضعیت را زیر نظر دارند، اگرچه بانک ژاپن هنوز هیچ برنامه رسمی برای مداخله اعلام نکرده است.
در سنگاپور، یک مرکز مالی بزرگ، دلار در میان افزایش نااطمینانی بازار کاهش یافت. مرجع پولی سنگاپور (MAS) SGD را در محدوده معاملاتی خاصی مدیریت می کند، و در حالی که مداخلات MAS به ندرت انجام می شود، اگر SGD بیش از حد از محدوده هدف فاصله گرفت، حرکات شدید دلار می تواند باعث اقدام شود.
فشار فوری بر ارزهای آسیایی نشان دهنده نگرانی های گسترده تر در مورد اینکه چگونه یک دلار قوی می تواند بر بهبود اقتصادی منطقه تأثیر بگذارد، است. نرخ بالای دلار می‌تواند تورم را با گران‌تر کردن واردات تشدید کند، که به‌ویژه برای کشورهای واردکننده انرژی مانند ژاپن، کره جنوبی و هند دشوار است. افزایش قیمت کالاهایی مانند نفت می‌تواند منجر به افزایش قیمت‌های داخلی شود و بار بیشتری را بر دوش خانوارها و مشاغل وارد کند.
برای کشورهای صادرات محور مانند چین، ژاپن و کره جنوبی، دلار قوی نیز بر رقابت پذیری تأثیر می گذارد. هنگامی که ارزهای محلی ضعیف می شوند، کالاهای آنها برای خریداران آمریکایی ارزان تر می شود که می تواند صادرات را افزایش دهد. با این حال، یک دوره طولانی ضعف ارز می‌تواند هزینه خدمات بدهی دلاری را افزایش دهد و در بلندمدت منجر به استرس مالی بیشتر شود.