اخیراً اندونزی شاهد افزایش خیره کننده تعداد کودکان و نوجوانانی است که از اعتیاد به وسایل موبایل و بازی های آنلاین رنج می برند. این پدیده به ویژه در جاوه شرقی قابل توجه بود، جایی که از ابتدای سال 2024، بیمارستان روانی منور در سورابایا حدود 3000 جوان را از چنین اعتیادی درمان کرده است.
شیوع روزافزون این مشکل زنگ خطر را در میان والدین، متخصصان بهداشت و مقامات دولتی برانگیخته است و نیاز مبرم به استراتژی‌های جامع برای مبارزه با این مشکل رو به رشد را نشان می‌دهد.
افزایش موارد اعتیاد به ابزار
رسانه محلی رادار سورابایا گزارش داد که تعداد کودکان و نوجوانانی که به دلیل اعتیاد به گجت در بیمارستان روانپزشکی منور تحت درمان قرار می گیرند، افزایش یافته است. دکتر ایوانا سایوگا، روانپزشک در بیمارستان، خاطرنشان کرد که این بیماران جوان اغلب رفتارهای خشمگین و ضد اجتماعی از خود نشان می دهند. روند درمان معمولاً شامل یک اقامت دو هفته ای در بستری می شود که در طی آن بیماران استفاده از وسایل را کاهش می دهند و تحت جلسات درمانی قرار می گیرند تا علل زمینه ای اعتیاد خود را برطرف کنند.
«آنها برای کاهش استفاده از ابزارها نیاز به درمان دارند و وقتی در بیمارستان بستری می شوند، اساساً به ما می گویند که چرا دوست دارند از ابزارها استفاده کنند. دکتر ایوانا در 23 ژوئیه به رادار سورابایا گفت: پس از یافتن ریشه مشکل، درمان را با آنها انجام می دهیم.
براساس گزارش Data AI State of Mobile 2024، اندونزیایی ها با میانگین استفاده 6.05 ساعت در روز در سال 2023 بیشترین معتاد به تلفن همراه در جهان بودند. اگرچه این داده ها جمعیت عمومی را پوشش می دهند، اما بخش قابل توجهی از کاربران جوان را برجسته می کنند. علاوه بر این، یک نظرسنجی توسط انجمن ارائه دهندگان خدمات اینترنتی اندونزی در ماه فوریه نشان داد که 34.4٪ از کاربران اینترنت در اندونزی متعلق به نسل Z هستند که بین سال های 1997 تا 2012 متولد شده اند. این گروه جمعیتی بیشترین درصد از کاربران اینترنت را در کشور تشکیل می دهد که ماهیت گسترده این مشکل را در بین جوانان برجسته می کند.
آژانس آمار مرکزی (BPS) در سال 2022 گزارش داد که 33.44 درصد از کودکان خردسال در اندونزی از تلفن همراه یا دستگاه های بی سیم استفاده می کنند و 24.96 درصد به اینترنت دسترسی دارند. این مواجهه زودهنگام با فناوری، نگرانی‌هایی را در مورد اثرات بلندمدت آن بر سلامت روان و رشد کودکان ایجاد می‌کند. دکتر ایوانا تاکید کرد که اعتیاد به ابزارها می تواند منجر به رفتارهای انحرافی مختلفی در جوانان از جمله اختلالات عاطفی، تکانشگری و پرخاشگری شود. این مشکلات به اشکال مختلف خود را نشان می دهد، همانطور که چندین مورد گزارش شده گواه آن است.
در یک مورد، خبرگزاری محلی جاتیم پست در ماه مه در مورد خواهر و برادرهای 17 و 19 ساله در جمبر، جاوا شرقی گزارش داد که آنقدر به بازی های آنلاین معتاد بودند که فقط برای خوردن و دوش گرفتن از اتاق خود خارج می شدند. اعتیاد آنها به حدی افزایش یافت که آنها دیگر والدین خود را نمی شناختند و نیاز به درمان فوری روانپزشکی برای افسردگی و سایر شرایط مرتبط بود. در یک مورد غم انگیز دیگر، یک پسر 17 ساله در بلیتارا، جاوه شرقی، در ماه ژوئن پس از اینکه والدینش تلفن همراه او را که برای بازی های آنلاین استفاده می شد، مصادره کردند، خودکشی کرد. این حادثه به وضوح عواقب ناگوار اعتیاد کنترل نشده به وسایل را نشان می دهد.
دولت اندونزی و سازمان های مختلف با آگاهی از جدی بودن این مشکل، اقداماتی را برای مبارزه با اعتیاد جوانان به ابزارها آغاز کرده اند. سال گذشته، رتنا لیستیارتی، کمیسر کمیسیون حمایت از کودکان اندونزی (KPAI) اشاره کرد که اعتیاد به تلفن همراه در میان جوانان یک مشکل سراسری است. در جاکارتا و جاوا غربی، بیمارستان‌های روانپزشکی بخش‌های اطفال را برای درمان کودکان مبتلا به اختلالات روانی مرتبط با اعتیاد به گجت باز کرده‌اند.
رتنا تأکید کرد که کودکان باید بیشتر بازی کنند و معاشرت کنند، اما همه‌گیری کووید-19 قبلاً بسیاری را مجبور کرده بود در خانه بمانند و منجر به افزایش اتکا به ابزارهای تلفن همراه برای تعامل اجتماعی شد. در پاسخ، وزارت توانمندسازی زنان و حمایت از کودکان در حال نهایی کردن یک فرمان اجرایی ریاست جمهوری در مورد حمایت از کودکان در برابر بازی های آنلاین است که قرار است اواخر سال جاری صادر شود. معاون وزیر در امور حمایت از کودکان، آقای نهار، در ماه آوریل گفت که هدف از این فرمان مبارزه با افزایش جرایمی مانند خشونت، هرزه‌نگاری، آزار جنسی و قلدری است که تحت تأثیر بازی‌های آنلاین است.
در حالی که مقررات دولتی و درمان بیمارستانی حیاتی است، نقش والدین و مربیان در کاهش اعتیاد به ابزارها را نمی توان نادیده گرفت. والدین باید مرزهای مشخصی را تعیین کنند و بر استفاده فرزندانشان از ابزارها نظارت داشته باشند. تشویق فعالیت های خارج از منزل و ارتباط چهره به چهره می تواند به کاهش وابستگی به دستگاه های تلفن همراه کمک کند.
مربیان نیز نقش مهمی در این مبارزه دارند. مدارس می توانند درس های مربوط به استفاده مسئولانه از فناوری و خطرات احتمالی اعتیاد را در برنامه های درسی خود بگنجانند. ترویج فعالیت‌های فوق برنامه که دانش‌آموزان را در دنیای فیزیکی درگیر می‌کند نیز می‌تواند به انحراف توجه از صفحه نمایش کمک کند.
مبارزه با اعتیاد به گجت در میان جوانان نیازمند رویکردی چند وجهی است. علاوه بر درمان و مقررات، نیاز به کمپین های اطلاعاتی گسترده برای اطلاع رسانی به مردم در مورد خطرات استفاده بیش از حد از ابزارها وجود دارد. برنامه های اجتماعی که حمایت و فعالیت های جایگزین را برای جوانان ارائه می دهند نیز می توانند مفید باشند.
متخصصان پزشکی باید به تحقیق و توسعه درمان‌های مؤثر برای اعتیاد به ابزارها ادامه دهند. همکاری بین سازمان‌های دولتی، سازمان‌های غیردولتی و بخش خصوصی می‌تواند به ایجاد محیطی مناسب برای افراد آسیب‌دیده و خانواده‌هایشان کمک کند. اندونزی در مواجهه با معضل اعتیاد جوانان به ابزارها تنها نیست. بسیاری از کشورها در سراسر جهان با مسائل مشابهی دست و پنجه نرم می کنند زیرا فناوری روز به روز بیشتر در زندگی روزمره ادغام می شود. مطالعه تجربیات و استراتژی های سایر کشورها می تواند اطلاعات ارزشمندی را در اختیار اندونزی قرار دهد.
برای مثال، کره جنوبی مقررات سختگیرانه‌ای را در مورد بازی‌های آنلاین اعمال کرده است، از جمله مقررات منع آمد و شد و محدودیت‌هایی در مدت زمانی که خردسالان می‌توانند صرف بازی‌های آنلاین کنند. چین همچنین اقداماتی را برای مبارزه با اعتیاد به قمار ارائه کرده است، مانند سیستم های ثبت نام واقعی و محدودیت های زمانی. همانطور که تکنولوژی به تکامل خود ادامه می دهد، مشکلات مرتبط با اعتیاد به ابزارها احتمالاً باقی خواهند ماند. با این حال، با تلاش های هماهنگ همه بخش های جامعه، می توان تأثیر منفی بر جوانان را کاهش داد. تاکید بر یک رویکرد متعادل برای استفاده از فناوری، جایی که ابزارهای دیجیتال به جای تسلط بر آن، زندگی را بهبود می بخشد، بسیار مهم خواهد بود.
اعتیاد روزافزون به ابزارها و بازی های آنلاین در میان کودکان و نوجوانان در اندونزی یک نگرانی فزاینده است که نیاز به توجه فوری دارد. درمان حدود 3000 جوان در بیمارستان روانی منور در سورابایا از ابتدای سال، جدی بودن این مشکل را برجسته می کند. اندونزی از طریق ترکیبی از مقررات، آموزش و حمایت اجتماعی می تواند به این موضوع رسیدگی کند و آینده سالم تری را برای جوانان خود تضمین کند. این حیاتی است که همه ذینفعان با یکدیگر همکاری کنند تا محیطی را ایجاد کنند که در آن از فناوری به طور مسئولانه استفاده شود و جوانان را قادر سازد هم به صورت آنلاین و هم آفلاین پیشرفت کنند.